Ilha da Culatra - Faro - Vilamoura - Albufeira - Portimão – Alvor - Albufeira

Ilha da Culatra - Faro

Donderdag, 11-06-2015.

Naar Faro gevaren en aan ‘onze’ vrije illegale mooring vastgemaakt. ’s Middags Sanne en Sebastiaan na hun landing opgehaald en met de bijboot naar boord en aankomst gevierd.

Faro - Vilamoura

Vrijdag, 12-06-2015.

Vroeg vertrokken en op de motor naar Vilamoura. Vrijwel geen wind, wel lichte bewolking. Is weer eens wat anders dan de brandende zon. Even wat ‘rust’ voor de huid, hoewel Sanne en Sebastiaan een snelle teintverandering appreciëren.

Onderweg naar Vilamoura

Onderweg naar Vilamoura

Vilamoura zelf is een redelijk grote stad, meer ingesteld op het toerisme. De haven is mondain en omringt door hotelcomplexen, 4 golfbanen, een casino, volop restaurants, cafés, boetieks enz. In de haven zelf liggen veel grote zeilschepen en speed kruisers. Bij elkaar oogt het open en redelijk op elkaar afgestemd. En waarschijnlijk, vrijwel zeker, voor de ladies een Walhalla aan koopgenot.

Het liggeld is navenant, € 60,-- per nacht.

’s Avonds in een gespecialiseerd Portugees visrestaurant gegeten, zeebaars, zalm, fles goede wijn en diverse supplementen, getrakteerd door onze jonge zeilers in spé.

Vilamoura - Albufeira

Zaterdag, 13-06-2015.

Vandaag weer, zoals altijd, volop zon. In de namiddag vertrokken onder zeil richting Albufeira.

De wind stond tegen, dus kruisen, we zijn geen motorboot, al lijkt het er soms veel op.

Sebastiaan had al eerder aangegeven dat hij gevoelig voor zeeziekte was, wat zich nu openbaarde.

Tijdens een overstagmanoeuvre werd dit tijdens het met de lier indraaien van de genuaschoot door Sebastiaan duidelijk. Om toch lekker verder te kunnen zeilen hebben we wat zaken aangepast. Eerst Sebastiaan volgestopt met vitamine C, een van de meest eenvoudige en praktische middelen tegen bestrijding van reeds aanwezige zeeziekte. Vervolgens Sebastiaan achter het stuurwiel gedirigeerd. Uiteraard eerst een licht gesputter, wat wil je met een belabberd gevoel in heel je bast. Maar kort daarna werd duidelijk dat het herstelproces, al sturende, zich snel aandiende. Vervolgens stuurde Sebas de boot met een big smile en vaste hand naar Albufeira.

Daar voor het strand eerst nog heerlijk gezwommen, inclusief Tineke, waarna we de haven invoeren.

Baard, blijft onwennig, is er weer af

Stuurman Sebastiaan

Sudoku Sanne

Zaterdag en zondag zijn wij in Albufeira blijven liggen. De jachthaven zelf is niet groot en omringt door zuurstokkleurige architectonisch gevormde ‘hoogstandjes’ aan huizen, appartementen en restaurants.

Aan het geheel wordt afbreuk gedaan door een al  jaren tegen de berg aan liggend niet afgebouwd appartementencomplex met de bouwstenen nog op de steigers, grauw en schril afstekend tegen de overige witte huizen. De ooit als raam te formeren zwart gapende openingen fungeren nu meer als schietgaten. Daarbij is een aanzet gegeven tot het creëren van voetbal- en tennisvelden, hotels, wandelpaden enz. Hiervan staat alleen een gedeeltelijk hoge betonnen muur, verder ligt het braak. Recessie?

 Het dorp zelf, of  liever gezegd stad, ligt iets verder en toont in de basis haar Portugese karakter. Nu het seizoen op gang begint te komen, vindt hier bijna een metamorfose plaats. Veel toeristen vullen de vele restaurants, cafés, bars en winkels. Dit in tegenstelling tot het, volgens onze taxichauffeur, anders zo dode Albufeira.

’s Avonds brengen cafés en bars hun life- en discomuziek op volle sterkte ten gehore. Zittend aan een cocktail hoor je tegelijk uit 4 bars muziek dat keihard je oren in wordt gepompt met daarbij voor je neus een life optredende band. Het is heerlijk om op je gemak de voorbij trekkende menigte te observeren. Jongeren, veelal Engelsen, uitgedost in allerlei creaties, trekken samen met een bonte schare middelbare en oudere flaneerders, veelal vrolijk, dansend, zingend of sjokkend, aan het oog voorbij. Ook komische plopper achtige taferelen zijn zichtbaar. Al met al echt nachten om daarvan zelf het licht uit te doen, latertjes dus.

De zondag hebben we er maar aangeplakt.

Albufeira - Portimão

Maandag, 15-06-2015.

Op weg naar Portimão voeren we langs de zo typische kust van de Algarve. Kleurrijke rotspartijen, vol met spelonken en gaten waar je met een klein bootje doorheen kan varen. 

Kleine strandjes welke alleen vanuit zee bereikbaar zijn, ‘secret beaches’ zeg maar.

Door dit laatste aangetrokken voor strand voor anker gegaan en met de bijboot geland. Helder water, een en al schelpen en diverse fossielen markeerden de rotsen. Meeuwen vlogen je om de oren. Later bleek dat er een jonge donzige meeuw uit het nest was gevallen en met kreupele poten bij ons in de buurt lag. Ouderliefde.

Na aangenaam verblijf terug aan boord met het voornemen naar Portimão te varen. Anker omhoog en jawel, we lagen ook hier zo vast als een huis. Anker niet meer los te krijgen uit de ruim 10 meter diepe deinende zee. Waarschijnlijk achter stukken rots op de bodem blijven haken.

En Gerard, niets geleert van de vorige keer? Zou een neuringlijn (lijn, vast gemaakt aan de voorkant van het anker waardoor je het eventueel ‘achterste voren’ los- en omhoog kan trekken) geen uitkomst hebben gebracht? Jawel, hier aan gedacht maar niet gerealiseerd. Had verwacht dat het een lekkere zandbodem was. Maar ja, ook hier komen verwachtingen, net zoals in het leven, niet altijd uit. Desondanks blijf ik positief.

Aan de uitstaande ankerketting zelf  bevestig ik vrijwel altijd een dikke lijn welke op de kikker (bolder aan boord) wordt belegd. Hierdoor ontlast je de ankerlier als de ketting strak komt te staan en vangt de lijn de rukken op. Recht boven het anker liggend waren de rukken op de strak staande ketting met lijn door de deining zo hard dat de lijn brak. Direct ketting gevierd. Vervolgens de nodige manoeuvres uitgevoerd, echter zonder resultaat. Duikers tover je hier niet zo maar tevoorschijn, dus alles in gereedheid gebracht om anker en ketting op de bodem achter te laten, gemarkeerd aan een ankerbal, om later eventueel alles op te laten duiken. GPS locatie ingevoerd op de kaartplotter. Realiserend dat een zeer goed anker met ketting achterlaten resulteert in minder of niet meer ankeren met het reserve anker, terwijl we nog de nodige tijd voor de boeg hebben, besloten om nog een laatste ‘loskom’ poging uit te voeren. 60 meter ketting laten vieren, hard in diverse richtingen gevaren en na enkele harde klappen en rukken kwam de ketting slap te staan. Direct ingedraaid, anker kwam boven water, los dus, heerlijk, geen ongewild afscheid. Op naar Portimão.

Portimão

Weinig te zeggen over deze plaats. In de jachthaven plaatsgenomen. Sanne en Sebastiaan zijn met de vouwfietsen de stad in gegaan. Zelf zijn we aan boord gebleven. Omgeving zag er voor ons redelijk uit, maar het is niet onze plek. De stad zal anders zijn. Aan weerszijden van de haven stond een rij laagbouw appartementen, geheel in een strakke formatie, steriel aandoend, met her en der een man op het kleine balkon. Een soort Alcatraz met zicht op de haven. Brrrr.

Portimão – Alvor

Dinsdag, 16-06-2015.

Het is ongeveer een uurtje varen naar Alvor, voor ons een parel aan de kust en een paradijs voor vogelliefhebbers.

In de Reeds almanak worden er maar enkele regels aan besteed zonder verdere nautische informatie. Je vaart hier een ondiepe lagune binnen met volop boven en onder water liggende zich frequent verplaatsende zandbanken. In overige lectuur wordt het afgeraden om met laag water binnen te varen en zeker met veel wind en zeegang. Verkenning van de banken met de bijboot wordt aangeraden. Wederom, een uitdaging dus.

Ter markering ligt er een groene en een rode boei. Deze hebben geen enkele functie meer, je kunt er zelfs niet in de buurt  komen vanwege de banken. Zodoende zoek je je eigen weg.

Na een enkele keer steken en ploegen in de kleine baai van Alvor aangekomen en vlak voor een zandbank geankerd.

Alvor is zeer attractief en heeft een significante historie. Het had een formidabele vesting, aangetrokken door de kruisvaarders in 1189 en in 1250 veroverd door de Moren. Later, in 1532 en 1755, werd zowel dit kasteel en de rest van het plaatsje door aardbevingen vernietigd.

Het vissersplaatsje zelf is nog in ontwikkeling. Het heeft enig toerisme die de aanwezige restaurants en bars bevolken. Ook wij hebben ons te goed gedaan aan zeebaars en redsneppers, smaakvolle vissen.

Voor het grillen worden deze eerst getoond, daarna geserveerd, wat voor Sanne enigszins confronterend was. Uiteraard hebben we de vis tijdens het diner laten zwemmen.

Na nog ergens een afzakkertje terug in het donker met de bijboot.

Alvor – Albufeira

Woensdag, 17-06-2015.

Begin van de morgen met het laatste afgaand water vertrokken richting Albufeira. Harverwege in de lagune op zandbanken blijven steken. Allerlei richtingen bevaren, er was niet overheen te komen. Zelfs niet na het nodige ploegen, inclusief een rookgordijn van blauwe uitlaatwalmen leggend. Eenmaal vast tijdens afgaand tij kost het veel motorvermogen om weer water onder de kiel te krijgen.

Stuk teruggevaren, voor anker gegaan, lekker liggen zonnen, wachtend op opkomend tij.

Na een paar uur nieuwe pogingen ondernomen en na enkele lichte ploegacties de Atlantische Oceaan opgevaren. Verder op de motor vanwege geringe wind tijdens weer een prachtige zonnige dag.

In Albufeira konden we weer dezelfde ligplaats innemen.

De volgende morgen even na 04:00 uur Sanne en Sebastiaan naar het taxibusje vergezeld, afscheid genomen, waarna zij na Faro reden om naar huis te vliegen.

Sanne en Sebastiaan, de week was veel te kort maar oer fijn. Veel humor, gelachen, gesproken, besproken, luchtig, diep, observerend, relativerend, zelfspot, actief, luierend en vooral jezelf kunnen zijn. Kortom fantastisch, we missen het.

Albufeira

Donderdag t/m zondag, 18 t/m 21-06-2015.

We liggen nog steeds in Albufeira. Het bevalt ons heel goed hier, de haven, plaats, zon en temperatuur. Lekker luieren, af en toe boodschappen, zonnen op strand, zwemmen in zee, uit eten, ergens anders weer een cappuccino, verderop een cocktail op terras, life muziek, paradeerders kijken waarna we in dit vissersdorp bijna het licht uit doen. Leven, bijna meer als een god in Frankrijk, en dat in Portugal. Misschien blijven we wel.

In ieder geval, we laten de dag maar vallen zoals deze wordt neergelegd.

Verslag: Gerard

El Rompido - Alcoutim - Ilha da Culatra

El Rompido - Alcoutim

Zaterdag, 06-06-2015.

Gisteren zijn we nog een dag blijven liggen om lekker niets te doen, te zonnen, te eten en om tot in de nacht weer van een van de vele zwoele avonden te genieten.

Vandaag de Rio Guadiana opgevaren, zo’n 25 mijl landinwaarts. Deze rivier is niet breed en is de scheiding tussen Portugal en Spanje.

In het begin liggen er 2 havens, Vila Real de Santo Antonio (Portugal) en Ayamonte (Spanje). Stroomopwaarts geen havens meer, maar af en toe een kleine ponton voor 2 of 3 boten. Er staat een rivierstroom van ruim 3 mijl per uur. Het water was 26 graden.

We voeren naar het Portugese Alcoutim. Er lag 1 boot aan de ponton, dus voor ons ook nog een plek. Ondanks de geringe afmeting voorzien van water en elektriciteit.

Alcoutim stelt niet veel voor, klein gehucht, een enkel restaurant, een kerk, een dorpscafé en een zalige rust.

Rivier voor Alcoutim

Alcoutim

Quick Turtle aan ponton voor Alcoutim

Restaurant had Belgische cappuccino, gegrilde makreel en varkensschouder van een zwart scharrel everzwijn, kan je niet laten liggen toch?

Het was zaterdag, brood op, maar konden net voor sluitingstijd in een tot winkel geformeerde woonkamer broodjes kopen, de laatste 8 en heerlijk fruit, druiven, kersen, aardbeien enz.

We zijn, met een korte onderbreking, een aantal dagen in Alcoutim blijven liggen. Tegenover deze plaats ligt het Spaanse Sanlúcar de Guadiana, nog kleiner dan Alcoutim. Stelt helemaal niets voor, evenals het eten, maar wel smaakvol. En, er staat een kerk, waarschijnlijk 2.

De Portugese- en Spaanse kerkklokken spelen hier ieder hun eigen spel. Portugal is gelieerd aan de Engelse tijd, het is daar 1 uur vroeger. Dit resulteert in een opmerkelijk hilarisch kerkklokkentijdslag, overeenkomstig het kerkklokgeluid van een desolated Mexicaans woestijngehucht. Eerst slaat de Spaanse klok 11 slagen, dan 2 minuten niets, dan weer 11 slagen, dan 3 minuten niets, dan 10 Portugese slagen. Kennelijk kwamen ze er achter dat ze wat achter liepen. Na een paar dagen sloeg eerst de Portugese klok en naar een aantal minuten de Spaanse klokken, waarbij je uiteindelijk in het ongewisse bleef betreffende de juiste tijd.

Kerkklok Sanlúcar de Guadiana

Kaktusbloemen

De rivier straalt, evenals de plaatsen, een ongekende rust uit, geaccentueerd door de snelle stroming in al zijn loomheid. Vissen springen met regelmaat uit het water. Er zitten veel vogels langs de rivier en zeker stroomopwaarts komen hier enkele specifieke vogelsoorten voor. Uit het Engels vertaalt: koereigers, zwart gevleugelde stelten, ijsvogels, rode romp zwaluwen, hoppen, gouden orioles, bijeneters en azuur gevleugelde eksters. Werkelijk schitterde vogels. Ook zagen we veel schildpadden in een zijrivier.

Op de rivier liggen enige zeilboten voor anker, het merendeel Engelse en uiteraard Nederlandse.

Op een avond zagen we vanuit het restaurant een zeilboot van z’n anker losraken. Het dreef met de stroom mee, klapte op een voor anker liggend schip en bleef daar ergens achter hangen waardoor het tot stilstand kwam. Zoals gememoreerd, hier kent alles zijn rustmomenten.

Wat later voeren 2 mannen in een rubberbootje naar de geënterde boot, namen hun verantwoordelijkheid, maakten de zwerfboot los en lieten deze verder met de stoom mee drijven waar het later bleef liggen in een ondiep stuk achter het inmiddels grondpakkende anker.

Kenners gaven aan dat dit schip van de altijd dronken zijnde George was en dat het nu al de derde keer is dat het losraakte. Al met al, George ontwaakte na lange tijd, voer al zwalkend met schip en uitstaand anjer richting wal waar hij met vereende mankracht verder werd geholpen.

Alcoutim - Pomarão - Alcoutim

Maandag, 08-06-2015.

‘s Morgens, het plaatsje ontwaakt, meer mensen op straat en bij het dorpscafé was het zelfs een drukte. Mannen en vrouwen liepen naar binnen, namen daar traditioneel een espresso en dronken dit gezamenlijk aan tafel zittend op. Wij hebben ons hier aan geconformeerd, daarbij met anderen wachtend op het bestelbusje dat hier over een halfuurtje brood kwam venten wegens het ontbreken van een bakker.

Anderhalf uur later stopte dit busje waar wij heerlijke broodjes kochten.

Op de steiger liep een oude man, moeilijk te verstaan, niet alleen vanwege het Portugees maar ook door een oude zichtbare beroerte. Volgens het bonnenboekje bleek hij een soort ‘pontonhavenmeester’ te zijn. Voor deze dag € 10,- betaald, eigenlijk meer voor de nutsvoorzieningen als voor het liggeld. Zaterdag en zondag werkt hij niet en ik herinnerde mij die dagen al niet meer.

Halverwege de morgen vertrokken met de stroom mee naar het stroomopwaarts gelegen Pomarão.

Onderweg naar Pomarão

Koereiger

Portugees visserbootje

Hoe verder naar boven, hoe meer ondieptes, zandbanken, drijvende boomstronken, bomen, grote takken en velden bamboestokken. We maken zodoende vele uitwijk manoeuvres en proberen aan de hand van verschillen in zichtbare waterstromen de ondieptes en onder water liggende zandbanken te ontwijken. Op een enkel bankje na lukte dit aardig en soms hielp de motor ons hierbij om op vol vermogen door het zand te ploegen.

Pamarão is zeker een gehucht, zelfs zonder kerk voor zover te zien, kwam ons iets unheimisch over. Kort aan de korte ponton gelegen en op soortgelijke wijze als de heenreis terug gevaren naar Alcoutim.

Pomarão

Pomarão

Niet alleen de kerkklokken aan deze rivier zijn een apart fenomeen, ook telefoniemeldingen. KPN is altijd zo vriendelijk om in het buitenland sms’jes te sturen betreffen haar tarieven. Dit resulteerde tijdens een uurtje varen op deze grensrivier in ca. 18 sms’jes, omdat je de in de bochten e.d. steeds in het Portugese- of Spaanse gebied komt.

Alcoutim – Ayamonte

Dinsdag, 09-06-2015.

Vroeg in de morgen met de stroom mee naar het begin van de rivier gevaren en in de haven van het Spaanse Ayamonte gaan liggen.

Ayamonte - Ilha da Culatra

Woensdag, 10-06-2015.

’s Middags vertrokken naar de oude ankerplaats bij Ilha da Culatra. Morgen landen Sanne en Sebastiaan in Faro en varen dan een week mee.

Vandaag overigens voor het eerst in lange tijd bewolking met meer aangename temperaturen.

Verslag: Gerard

Faro - El Rompido

Faro

Zaterdag, 31-05-2015.

Eindelijk is het zo ver. Onze driemaandelijkse reis kan beginnen. Ik vertrek vandaag naar Faro.

Om 7.30 word ik door Tom en Chantal opgehaald om mij naar het vliegveld Eindhoven te brengen.

Om 14.00 land ik in Faro. Gerard staat mij al op te wachtten en samen vertrekken we naar de stad Faro. We waren zeer verbaast dat er geen haven was in Faro. We hebben gekeken naar andere opstap plaatsen maar Faro was veruit het makkelijkst. Gerard heeft de boot illegaal aan een van de weinige onbestendige moorings gepikt op de rivier. Het gehele gebied is een soort waddengebied waar je t.h.v. Faro maar op enkele plekken kan ankeren.

Met de dincky naar de boot gevaren en de vakantie kan beginnen.

Faro – Olhão – Ilha Da Culatra

Maandag, 01-06-2015.

Naar het plaatsje Olhão gevaren, daar is een marina waar je tegen een redelijk tarief kunt liggen.

Niet dus…We werden weggestuurd, de marina was alleen voor locals. Voor anker dan maar want we moesten toch brood hebben.

Een goede plek gevonden om te ankeren want er is een getijverschil van 2,5 meter en een harde stroom. Anker hield direct. We lagen als een huis.

Met de dincky naar de kant om boodschappen te doen. Onderweg nog heerlijk uitgebreid geluncht in een echt Portugees restaurant. Glas wijn, een grote moot zalm en gestoofde rog voor nog geen 35 euro. Heerlijk!!!!! Dat is genieten

We wilden graag verder naar Ilha Da Culatra waar het wat gezelliger liggen is, dus anker omhoog. Zoals gezegd, we lagen als een huis. Bij het inhalen werd de punt van de boot naar beneden getrokken. Het anker lag onder een over de bodem liggende staalkabel. Loei vast dus in het snel stomende water en 8 meter diep. Naar beneden gedoken, anker uitgegraven, lijn aan de rolbeugel van het anker vastgemaakt en via de ankerlier het anker aan de lijn omhooggetrokken. Omdat het anker nu aan de voorkant omhoog werd getrokken, zeg maar achterstevoren, trok je het anker onder de kabel uit. Heerlijk, weer volledige vrijheid met behoud van anker.

Al met al was het laat geworden, maar liggen nu heerlijk voor anker, tussen de witte zandstranden, genietend van de onderstaande zon. 

Realiserend (nog niet helemaal, in ieder geval voor mij) dat we zeeen van tijd hebben.

We hebben ook afgesproken dat we geen tijdsdruk willen voelen, dus we maken niet echt een planning. Dat doen we eigelijk toch nooit, maar nu we drie maanden hebben, zijn er toch wat globale doelstellingen, die zomaar weer kunnen veranderen. Op dit moment is het  richting Gibraltar, dit is voor de eerste week ons doel.

Ilha Da Culatra - Isla Christina (Spanje)

Dinsdag, 02-06-2015.

‘s Morgens schijnt de zon al volop en zitten we in de schaduw onder de bimini, de zonnekap. Ik wilde lekker bruin worden maar ik geloof dat ik hier van moet terug komen, want dat gaat het echt niet worden op deze manier. Het is veel te warm in de zon en je verbrandt levend. We varen naar Isla Christina, daar is een zeilmaker (buitenlaag voorzeil iets gescheurd) en wasmachine, want na de 5 weken dat Gerard met opstappers naar Faro is gevaren heb je wel wat te wassen. Helaas …..geen zeilmaker en geen wasmachine.

Isla Christina – El Rompido

Woensdag, 03-06-2015.

Naar Gibraltar is toch nog zo’n 140 mijl. Wind staat ongunstig dus we gaan kruisen. Onderweg toch maar besloten deze week niet naar Gibraltar te gaan. Wind staat heel de week tegen en volgende week komen Sanne en Sebastiaan aan boord en willen we weer terug zijn in Faro. Gerard heeft in de Reeds (nautische almanak) een leuk dorp gevonden, ca. 5 mijl de rivier Rio de las Piedras op. Allerlei leuke dorpjes en in de stroom liggende kleine havens langs en op de rivier. We zien veel ooievaars, lepelaars. Het hele gebied ademt de sfeer uit van een lagune. Een zeer smalle landtong met duingebied als afscheiding tussen de rivier en de oceaan. De landzijde met veel hoge steile duinen tot 40 meter hoog.

In de ingang van de rivier liggen veel zandbanken, die bijna dagelijks van plaats wisselen vanwege de harde stroming. De diepgang is gering, maar na bestudering van andere lectuur zouden we nog net naar binnen kunnen. Alleen waar de zandbanken op dit moment liggen stond er niet bij, uiteraard vanwege de variatie. Een heerlijke uitdaging dus, die we graag aangaan. Al scharrelend, zoekend naar lichte plekken die onderwater liggende zandbanken duiden, onder zeil naar binnen gevaren.

Bij El Rompido een mooring opgepikt, vlak voor het strand. Aan dit strand liggen diverse echte bars en restaurants, geen strandtenten dus. Met de bijboot vaar je zo het strand op en val je het terras binnen. Deze uitdaging maar even genegeerd en genoten van weer een fantastische zonsondergang.

El Rompido

Donderdag, 04-06-2015.

El Rompido is ontzettend leuk en in het front de rustige drijvende haven, met, let op… wasmachine, zeilmaker en Wi-Fi. Verwacht en gevonden.

We zijn in de haven gaan liggen. Eindelijk weer redelijk goede Wi-Fi en altijd maar weer die vriendelijke en hulpvaardige mensen. Wi-Fi liet het even later geheel afweten, dus dit komt later.

Vlak bij het havenkantoor diverse winkels, bekeken inclusief bevoorrading, vooral brood is van belang, dat is maar 1 dag houdbaar. De 2^e dag moet je het gebit tot stalen kaken formeren, dat laten we liever achterwege.

De zeilmaker kon niet uit de voeten met het zeil, dus we zeilen gewoon verder.

Boven op het duin diverse restaurants met terras tot aan de rand. Tijdens het eten een schitterend uitzicht over de haven, de rivier en de gehele lagune met haar begroeiing en vogelzang.

De Kingprawns waren smaakvol. En voor het eerst een echte cappuccino, een Belgische, dus geen opgeklopt melkschuim maar volop slagroom, sterke koffie met op de bodem een dun laagje gekarameliseerde suiker. 2 voor het eten en 1 erna.

La Rochelle - Faro

La Rochelle (Frankrijk) - Faro (Portugal)


Info volgt later wegens slechte of geen verbindingen